Op 10 januari 2018 lazen we in de media een open brief van een moeder aan haar dochter: ‘Het spijt me jouw vrijheden weer te moeten afpakken’ en dat ‘Het spijt me dat jouw wereld het afgelopen jaar zo enorm veranderd is’.
Afbeelding: illustratief (2).
Een open brief van een Duitse moeder aan haar dochter op Facebook heeft een enorm aantal reacties ontlokt van medeburgers, die zich verbijsterd afvragen hoe het kan dat het Duitse volk zich de laatste jaren zo makkelijk en willoos alle bestaande vrijheden laat afpakken door de regering in Berlijn. ‘Deze brief heeft ons erg geraakt, en laat in alle duidelijkheid zien wat er mis gaat in dit land, wat voorgoed wordt vernietigd, en waar wij in de toekomst onze borst nog nat voor zullen moeten maken,’ aldus de inleiding op Journalistenwatch.
‘Mijn lieve dochter,
Het spijt me dat ik jouw vrijheden, waar je hart voor gewerkt hebt, weer moet afpakken. Eindelijk was het zover: je mocht alleen naar school fietsen. En je kon het ook. Je hebt dat knap gedaan en hebt de weg naar school flink en zonder afleidingen afgelegd. Je was netjes op tijd op school en in de klas.
Het spijt me dat ik je deze vrijheid weer moet afpakken. Ik vertrouw het niet meer je alleen naar school te laten fietsen. Ik vertrouw het nog minder om je alleen naar huis te laten fietsen. Teveel meisjes en vrouwen worden op straat aangesproken en lastig gevallen. Alleen al in mijn kennissenkring werden al vijf vrouwen het slachtoffer van geweld en roof, deels op klaarlichte dag.
Toen je voor de eerste keer alleen naar de supermarkt wilde om melk te halen, was ik bezorgd. Ik stond op het balkon en heb je de halve weg gevolgd. Ik was opgelucht toen je aanbelde en weer terug was. Je kwam met melk, het bonnetje en het wisselgeld terug. Het heeft je zelfbewustzijn versterkt, en je hebt je verheugd op de zaterdagen, omdat je dan iedere keer iets meer mocht kopen.
Het spijt me dat ik je deze vrijheid weer moet afpakken. In de straat hiernaast werd enkele dagen geleden een drugsnest opgerold.
Het spijt me dat ik je nooit meer alleen en zonder toezicht in het water zal laten spelen. Je hebt de zwemlessen met bravoure afgesloten. Je houdt van het water en gaat graag zwemmen. In het begin ben ik altijd bij de rand blijven zitten om te zien of je ook echt in het water blijft en je veilig voelt. Je zwemt fantastisch. Ik kon erop vertrouwen dat je met je vriendinnen veilig in het zwembad speelt en plezier kunt hebben, en ik er niet steeds bij hoeft te zitten.
Het spijt me dat ik je nooit meer alleen en zonder toezicht in het water zal laten spelen. Ik zal je al helemaal niet alleen met je vriendinnen naar het zwembad laten gaan, ook al is het zwembad hier om de hoek. In drie zwembaden die ik ken werden meisjes lastig gevallen.
We hebben hiernaast een mooie speelplaats. In je kindertijd was je daar vaak. Dat is drie jaar geleden. Je kent veel van de kinderen die daar speelden. Ondertussen ken je er niemand meer. Met je oudere vriendinnen kon je er ook zonder volwassene naartoe gaan om te spelen.
Het spijt me dat ik je niet meer in de speeltuin kan laten. Er zitten daar jongeren en mannen in wier bijzijn ik mij niet prettig voel. Beter gezegd: ik ben bang. Ik zal daar niet meer naartoe gaan, en jij al helemaal niet.
Ieder jaar krijgt een kind meer vrijheden. Dat is de normale gang van zaken. Zelf eten, jezelf aankleden, je eerste zakgeld, naar school gaan, alleen met vriendinnen iets ondernemen, uitgaan. Ik zou je graag zoveel vrijheden geven die bij je ontwikkeling horen. Ik zou je graag met vertrouwen laten opgroeien, dat je je vrij en veilig in het openbaar kunt bewegen.
Het spijt me dat ik al deze vrijheden weer van je moet afpakken. Het spijt me dat ik je niet meer alleen over straat laat gaan. Het spijt me dat ik mijn vertrouwen in veiligheid heb verloren. Niet alleen op basis van krantenartikelen, waarin je bijna iedere dag van aanrandingen, roof en geweld kunt lezen, maar op grond van de verhalen van bekenden, die reeds slachtoffer werden en zich niet langer veilig voelen op straat.
Het spijt me dat jouw wereld het afgelopen jaar zo enorm veranderd is.’
‘Emigreren, je laten afslachten, of je bekeren’.
Mede Duitsers betuigen in een groot aantal reacties hun steun, en zeggen dat ze in het hele land dezelfde onveiligheid voelen. Publieke plaatsen, en zeker reizen met het openbaar vervoer, zijn ‘een alles of niets’ spel vol risico’s geworden. ‘Dat houdt pas op als de islamisering is gestopt. Tot dan zijn er drie mogelijkheden voor de Duitsers: emigreren, je laten afslachten, of je bekeren. Pas dan heerst er weer vrede,’ reageert ene Bruno P..
‘Er wordt hier heimelijk een moslim levenswijze ingevoerd: vrouwen gaan niet meer alleen naar buiten, kinderen ontwikkelen zich niet meer als individuen maar als afhankelijke volwassenen, vooral de vrouwen. Het wordt een samenleving die bestaat uit een kritiekloze, domme massa, en ik geloof dat dit zo gewild is,’ schrijft K. Blomquist.
‘Het is om te huilen,’ vult een ander aan. ‘De meisjes worden overweldigd en onze zonen aan het mes geregen. Met de gezinshereniging worden wij hier definitief uit de weg geruimd. Mede schuldig zijn de burgemeesters die de ‘verrijkers’ in ieder dorp onderbrengen, de complete ambtenarij, van links-groene onderwijzers tot lage autoriteiten – ze doen allemaal mee met de grote vervanging (een paar uitgezonderd). Zijn wij allemaal verlamd van angst?’
Sommigen merken op dat de Duitsers bij de vorige verkiezingen zelf weer massaal (maar wel aanmerkelijk minder) op de gevestigde partijen hebben gestemd, waarop anderen reageren dat ze de uitslagen van de verkiezingen niet meer vertrouwen. Dat geeft aan hoe groot het wantrouwen onder het Duitse volk is geworden, en hoe dicht het land een interne explosie is genaderd, enkel omdat de heersende elite het land in snel tempo islamiseert door het te overspoelen met enorme aantallen migranten uit de islamitische wereld.
(1) Journalistenwatch
(2) Afbeelding: Wikimedia Commons / Linda Bartlett / National Cancer Institute / publiek domein (vrij te gebruiken)
Via: xandernieuws
Een open brief van een Duitse moeder aan haar dochter op Facebook heeft een enorm aantal reacties ontlokt van medeburgers, die zich verbijsterd afvragen hoe het kan dat het Duitse volk zich de laatste jaren zo makkelijk en willoos alle bestaande vrijheden laat afpakken door de regering in Berlijn. ‘Deze brief heeft ons erg geraakt, en laat in alle duidelijkheid zien wat er mis gaat in dit land, wat voorgoed wordt vernietigd, en waar wij in de toekomst onze borst nog nat voor zullen moeten maken,’ aldus de inleiding op Journalistenwatch.
‘Mijn lieve dochter,
Het spijt me dat ik jouw vrijheden, waar je hart voor gewerkt hebt, weer moet afpakken. Eindelijk was het zover: je mocht alleen naar school fietsen. En je kon het ook. Je hebt dat knap gedaan en hebt de weg naar school flink en zonder afleidingen afgelegd. Je was netjes op tijd op school en in de klas.
Het spijt me dat ik je deze vrijheid weer moet afpakken. Ik vertrouw het niet meer je alleen naar school te laten fietsen. Ik vertrouw het nog minder om je alleen naar huis te laten fietsen. Teveel meisjes en vrouwen worden op straat aangesproken en lastig gevallen. Alleen al in mijn kennissenkring werden al vijf vrouwen het slachtoffer van geweld en roof, deels op klaarlichte dag.
Toen je voor de eerste keer alleen naar de supermarkt wilde om melk te halen, was ik bezorgd. Ik stond op het balkon en heb je de halve weg gevolgd. Ik was opgelucht toen je aanbelde en weer terug was. Je kwam met melk, het bonnetje en het wisselgeld terug. Het heeft je zelfbewustzijn versterkt, en je hebt je verheugd op de zaterdagen, omdat je dan iedere keer iets meer mocht kopen.
Het spijt me dat ik je deze vrijheid weer moet afpakken. In de straat hiernaast werd enkele dagen geleden een drugsnest opgerold.
Het spijt me dat ik je nooit meer alleen en zonder toezicht in het water zal laten spelen. Je hebt de zwemlessen met bravoure afgesloten. Je houdt van het water en gaat graag zwemmen. In het begin ben ik altijd bij de rand blijven zitten om te zien of je ook echt in het water blijft en je veilig voelt. Je zwemt fantastisch. Ik kon erop vertrouwen dat je met je vriendinnen veilig in het zwembad speelt en plezier kunt hebben, en ik er niet steeds bij hoeft te zitten.
Het spijt me dat ik je nooit meer alleen en zonder toezicht in het water zal laten spelen. Ik zal je al helemaal niet alleen met je vriendinnen naar het zwembad laten gaan, ook al is het zwembad hier om de hoek. In drie zwembaden die ik ken werden meisjes lastig gevallen.
We hebben hiernaast een mooie speelplaats. In je kindertijd was je daar vaak. Dat is drie jaar geleden. Je kent veel van de kinderen die daar speelden. Ondertussen ken je er niemand meer. Met je oudere vriendinnen kon je er ook zonder volwassene naartoe gaan om te spelen.
Het spijt me dat ik je niet meer in de speeltuin kan laten. Er zitten daar jongeren en mannen in wier bijzijn ik mij niet prettig voel. Beter gezegd: ik ben bang. Ik zal daar niet meer naartoe gaan, en jij al helemaal niet.
Ieder jaar krijgt een kind meer vrijheden. Dat is de normale gang van zaken. Zelf eten, jezelf aankleden, je eerste zakgeld, naar school gaan, alleen met vriendinnen iets ondernemen, uitgaan. Ik zou je graag zoveel vrijheden geven die bij je ontwikkeling horen. Ik zou je graag met vertrouwen laten opgroeien, dat je je vrij en veilig in het openbaar kunt bewegen.
Het spijt me dat ik al deze vrijheden weer van je moet afpakken. Het spijt me dat ik je niet meer alleen over straat laat gaan. Het spijt me dat ik mijn vertrouwen in veiligheid heb verloren. Niet alleen op basis van krantenartikelen, waarin je bijna iedere dag van aanrandingen, roof en geweld kunt lezen, maar op grond van de verhalen van bekenden, die reeds slachtoffer werden en zich niet langer veilig voelen op straat.
Het spijt me dat jouw wereld het afgelopen jaar zo enorm veranderd is.’
‘Emigreren, je laten afslachten, of je bekeren’.
Mede Duitsers betuigen in een groot aantal reacties hun steun, en zeggen dat ze in het hele land dezelfde onveiligheid voelen. Publieke plaatsen, en zeker reizen met het openbaar vervoer, zijn ‘een alles of niets’ spel vol risico’s geworden. ‘Dat houdt pas op als de islamisering is gestopt. Tot dan zijn er drie mogelijkheden voor de Duitsers: emigreren, je laten afslachten, of je bekeren. Pas dan heerst er weer vrede,’ reageert ene Bruno P..
‘Er wordt hier heimelijk een moslim levenswijze ingevoerd: vrouwen gaan niet meer alleen naar buiten, kinderen ontwikkelen zich niet meer als individuen maar als afhankelijke volwassenen, vooral de vrouwen. Het wordt een samenleving die bestaat uit een kritiekloze, domme massa, en ik geloof dat dit zo gewild is,’ schrijft K. Blomquist.
‘Het is om te huilen,’ vult een ander aan. ‘De meisjes worden overweldigd en onze zonen aan het mes geregen. Met de gezinshereniging worden wij hier definitief uit de weg geruimd. Mede schuldig zijn de burgemeesters die de ‘verrijkers’ in ieder dorp onderbrengen, de complete ambtenarij, van links-groene onderwijzers tot lage autoriteiten – ze doen allemaal mee met de grote vervanging (een paar uitgezonderd). Zijn wij allemaal verlamd van angst?’
Sommigen merken op dat de Duitsers bij de vorige verkiezingen zelf weer massaal (maar wel aanmerkelijk minder) op de gevestigde partijen hebben gestemd, waarop anderen reageren dat ze de uitslagen van de verkiezingen niet meer vertrouwen. Dat geeft aan hoe groot het wantrouwen onder het Duitse volk is geworden, en hoe dicht het land een interne explosie is genaderd, enkel omdat de heersende elite het land in snel tempo islamiseert door het te overspoelen met enorme aantallen migranten uit de islamitische wereld.
(1) Journalistenwatch
(2) Afbeelding: Wikimedia Commons / Linda Bartlett / National Cancer Institute / publiek domein (vrij te gebruiken)
Via: xandernieuws