Op 21 mei 2018 lazen we in de media dat de ‘nieuwe Italiaanse regering een eurocrisis zal veroorzaken’ en dat het kabinet honderden miljarden wil uitgeven, dat Europa moet betalen en dat Italië afkoerst op de invoering van een parallelle munt of binnenlandse digitale betaaleenheid naast de euro.
Giuseppe Conte, rechten professor aan de universiteit van Florence, wordt waarschijnlijk de nieuwe ‘compromis’ premier. (Afbeelding: (2)).
Financiële analisten zien de toekomst van de eurozone somber in nu het nieuwe Italiaanse kabinet, bestaande uit de rechts-populistische Lega en de link populistische M5S, een regeerakkoord is overeengekomen waarin niet alleen een halt toe wordt geroepen aan de door Brussel geëiste massa immigratie, maar ook wordt gebroken met het restrictieve financiële beleid, en de rekening van honderden miljarden euro’s op conto van de EU –lees: de Noord Europese landen, met name Duitsland en Nederland- wordt gezet. De schuldenlast van Italië is met € 2,6 biljoen onhoudbaar en tevens veel te hoog om het land net als Griekenland te ‘redden’.
Zeker nu de nieuwe machthebbers geen enkele intentie hebben om daar iets van terug te betalen, is een eurocrisis onafwendbaar.
Honderden miljarden uitgeven, Europa moet betalen.
De partijen van de op papier onwaarschijnlijke coalitie tussen Lega en M5S hebben één ding gemeen: ze willen op ‘klassieke’ Italiaanse wijze heel erg veel geld uitgeven, onder meer aan flinke belastingverlagingen en verbetering van het pensioenstelsel. Om de schulden niet nog sneller te doen oplopen, gaat het nieuwe kabinet een schuldenkwijtschelding van € 250 miljard van Europa eisen. Ook de gewraakte Europese 3% norm voor het begrotingstekort zou volgens sommige analisten worden losgelaten.
Dit plaatst Brussel voor een dilemma: of de waanzinnige Italiaanse financiële eisen op kosten van de rest –met name Noord Europa- inwilligen, of het land uit de eurozone zetten. De eerste optie is niet houdbaar, aangezien Italië niet zoals Griekenland met meerdere bailouts kan worden ‘gered’, en de rest van Europa bepaald niet zit te wachten op het sluizen van nog meer miljarden naar het bankroete zuiden. Bovendien is de Italiaanse economie bijna 10 x groter dan de Griekse, en wat de netto schuldenlast betreft geldt bijna hetzelfde.
Daarnaast is niet alleen de Italiaanse staat feitelijk failliet, maar ook het Italiaanse bankensysteem, dat met afstand de meeste slechte leningen in de eurozone (een kwart van het totaal) in de boeken heeft staan.
Parallelle munt of interne betaaleenheid.
In het regeerakkoord van Lega en M5S staat weliswaar niet letterlijk dat Italië uit de eurozone kan treden, maar dit wordt wel vrijwel onvermijdelijk als het akkoord op alle punten wordt uitgevoerd. Analist Ferdinando Giugliano ziet in het voornemen om achterstallige staatsschuld met nieuwe korte termijn schuldpapieren te financieren als een eerste stap naar de invoering van een parallelle munt naast de euro. (1)
Of die munt weer de lire zal worden genoemd en tastbaar zal worden ingevoerd, of enkel een binnenlands digitaal (terug)betaalmiddel zal zijn (een zogenaamde ‘mini-bot’ (3)), maakt voor de gevolgen niet zoveel uit. Italië zal hiermee namelijk als eerste concrete maatregelen nemen om zich los te maken uit het wurgende euro-pact.
Einde eurozone zowel goed als slecht nieuws.
Op zich is het begin van het einde van eurozone (en mogelijk ook de EU in zijn huidige autoritaire vorm) goed nieuws voor iedereen die nog enige waarde hecht aan soevereiniteit, democratie (tenminste, wat daar nog van rest), vrijheid en een eigen cultuur, precies de zaken die Brussel in almaar sneller tempo aan het afbreken is. Aan de andere kant zal zo’n grote crisis voor heel Europa onvermijdelijk nare financiële en economische gevolgen hebben. En het zijn traditioneel altijd de zwaksten die het ergste moeten lijden.
De Italianen dan als schuldigen aanwijzen gaat echter te ver; het zijn de eurocraten in de diverse Europese regeringssteden, ook Den Haag, die met de anti-democratische invoering van de euro en het overdragen van zoveel cruciale nationale macht aan Brussel een bom onder de stabiliteit en toekomst van ons werelddeel hebben gelegd.
(1) Zero Hedge
(2) Zero Hedge
(3) Zero Hedge
Via: xandernieuws
Financiële analisten zien de toekomst van de eurozone somber in nu het nieuwe Italiaanse kabinet, bestaande uit de rechts-populistische Lega en de link populistische M5S, een regeerakkoord is overeengekomen waarin niet alleen een halt toe wordt geroepen aan de door Brussel geëiste massa immigratie, maar ook wordt gebroken met het restrictieve financiële beleid, en de rekening van honderden miljarden euro’s op conto van de EU –lees: de Noord Europese landen, met name Duitsland en Nederland- wordt gezet. De schuldenlast van Italië is met € 2,6 biljoen onhoudbaar en tevens veel te hoog om het land net als Griekenland te ‘redden’.
Zeker nu de nieuwe machthebbers geen enkele intentie hebben om daar iets van terug te betalen, is een eurocrisis onafwendbaar.
Honderden miljarden uitgeven, Europa moet betalen.
De partijen van de op papier onwaarschijnlijke coalitie tussen Lega en M5S hebben één ding gemeen: ze willen op ‘klassieke’ Italiaanse wijze heel erg veel geld uitgeven, onder meer aan flinke belastingverlagingen en verbetering van het pensioenstelsel. Om de schulden niet nog sneller te doen oplopen, gaat het nieuwe kabinet een schuldenkwijtschelding van € 250 miljard van Europa eisen. Ook de gewraakte Europese 3% norm voor het begrotingstekort zou volgens sommige analisten worden losgelaten.
Dit plaatst Brussel voor een dilemma: of de waanzinnige Italiaanse financiële eisen op kosten van de rest –met name Noord Europa- inwilligen, of het land uit de eurozone zetten. De eerste optie is niet houdbaar, aangezien Italië niet zoals Griekenland met meerdere bailouts kan worden ‘gered’, en de rest van Europa bepaald niet zit te wachten op het sluizen van nog meer miljarden naar het bankroete zuiden. Bovendien is de Italiaanse economie bijna 10 x groter dan de Griekse, en wat de netto schuldenlast betreft geldt bijna hetzelfde.
Daarnaast is niet alleen de Italiaanse staat feitelijk failliet, maar ook het Italiaanse bankensysteem, dat met afstand de meeste slechte leningen in de eurozone (een kwart van het totaal) in de boeken heeft staan.
Parallelle munt of interne betaaleenheid.
In het regeerakkoord van Lega en M5S staat weliswaar niet letterlijk dat Italië uit de eurozone kan treden, maar dit wordt wel vrijwel onvermijdelijk als het akkoord op alle punten wordt uitgevoerd. Analist Ferdinando Giugliano ziet in het voornemen om achterstallige staatsschuld met nieuwe korte termijn schuldpapieren te financieren als een eerste stap naar de invoering van een parallelle munt naast de euro. (1)
Of die munt weer de lire zal worden genoemd en tastbaar zal worden ingevoerd, of enkel een binnenlands digitaal (terug)betaalmiddel zal zijn (een zogenaamde ‘mini-bot’ (3)), maakt voor de gevolgen niet zoveel uit. Italië zal hiermee namelijk als eerste concrete maatregelen nemen om zich los te maken uit het wurgende euro-pact.
Einde eurozone zowel goed als slecht nieuws.
Op zich is het begin van het einde van eurozone (en mogelijk ook de EU in zijn huidige autoritaire vorm) goed nieuws voor iedereen die nog enige waarde hecht aan soevereiniteit, democratie (tenminste, wat daar nog van rest), vrijheid en een eigen cultuur, precies de zaken die Brussel in almaar sneller tempo aan het afbreken is. Aan de andere kant zal zo’n grote crisis voor heel Europa onvermijdelijk nare financiële en economische gevolgen hebben. En het zijn traditioneel altijd de zwaksten die het ergste moeten lijden.
De Italianen dan als schuldigen aanwijzen gaat echter te ver; het zijn de eurocraten in de diverse Europese regeringssteden, ook Den Haag, die met de anti-democratische invoering van de euro en het overdragen van zoveel cruciale nationale macht aan Brussel een bom onder de stabiliteit en toekomst van ons werelddeel hebben gelegd.
(1) Zero Hedge
(2) Zero Hedge
(3) Zero Hedge
Via: xandernieuws