Op 18 januari 2018 lazen we in de media dat een Palestijns ultimatum aan Trump stelt: Jeruzalem van ons, of oorlog en dat het Amerikaans-Arabisch vredesplan over ‘Palestina’ deels naar Sinaï woestijn, zonder Jeruzalem is verplaatst.
Abbas is opnieuw woest op Trump, maar verliest inmiddels ook de steun van belangrijke Arabische landen zoals Saudi Arabië, Egypte, de V.A.E., en zelfs Qatar. Alleen de Turkse dictator Erdogan staat nog volmondig achter zijn eis dat Jeruzalem de hoofdstad van ‘Palestina’ wordt. (Afbeelding: (1)).
De Palestijnse president Mahmoud Abbas heeft zich niet laten afschrikken door het besluit van de Amerikaanse president Donald Trump om de financiële hulp aan de speciale VN organisatie voor de Palestijnen (UNRWA) met meer dan $ 65 miljoen te halveren (2). Integendeel, hij wenste dat Trumps huis wordt verwoest, en stelt nu zelfs een ultimatum: of Jeruzalem wordt Palestijns, of het wordt oorlog.
Arabieren zijn Abbas zat, zelfs Europa begint te twijfelen.
De jarenlange tactiek van Abbas om te blijven weigeren te onderhandelen met Israël, tenzij eerst al zijn eisen worden ingewilligd, is de Palestijnse leider fataal geworden. Ja, hij krijgt van het grootste deel van de wereld nog steeds volop mondelinge steun, maar de een na de andere financiële bron begint op te drogen. Zelfs Qatar begint nu net als de Saudi’s en de Emiraten de miljardenstroom naar de Palestijnse kassen af te knijpen.
Zelfs het Trump-hatende Europa, waar de Palestijnen altijd als zielige knuffelmoslims worden behandeld die geen enkel kwaad kunnen doen, begint te twijfelen, al is dat ook ingegeven door het feit dat de belangrijkste Arabische klanten van de kwakkelende Europese economieën het Palestijnse gedram helemaal zat zijn, en zich bij Trump hebben aangesloten.
Twee staten, maar deels in Sinaï, zonder Jeruzalem.
Het door Abbas afgewezen plan bevat overigens de tweestatenoplossing zoals de internationale gemeenschap die al jaren voor ogen staat. Groot verschil met eerdere plannen is dat de zogenaamde ‘1967’ grenzen van tafel zijn. De basis van het toekomstige ‘Palestina’ ligt nog wel in het Israëlische Judea en Samaria, en natuurlijk op de Gazastrook, aangevuld met delen van de noordelijke Sinaï die nu in het bezit zijn van Egypte.
Het centrum van de toekomstige Palestijnse staat wordt echter naar het zuiden verplaatst, waardoor Jeruzalem niet meer relevant is als hoofdstad. Dat wordt mogelijk Ramallah, of Abu Dis, een dorp aan de rand van Jeruzalem, waar lang geleden, na één van de vele doodgebloede vredesinitiatieven, de Palestijnse overheids- en parlementaire gebouwen werden opgericht.
Het ‘Palestina’ zoals Abbas dat voor ogen stond, met (Oost) Jeruzalem als hoofdstad, komt er zoals het er nu uitziet dus niet, en zal sowieso geheel afhankelijk zijn van Egypte, Saudi Arabië en de VAE, landen die inmiddels nauwe economische en veiligheidsbanden met Israël hebben. (Mogelijk komt Oost Jeruzalem in verband met de Al-Aqsa moskee en het Rotskoepelgebouw op het Tempelplein nog wel onder gedeeld en/of internationaal bestuur.)
Abbas lijkt voor oorlog te kiezen.
De Palestijnse Autoriteit –de diplomatieke vermomming van Abbas’ terreurorganisatie Fatah, waar hij eveneens de leider van is- heeft nu drie opties over: 1) de deal alsnog accepteren; 2) constateren dat Abbas volledig heeft gefaald, en hem vervangen door een opvolger; 3) terugvallen op de terreuroorlog van wijlen Yasser Arafat, deze keer niet alleen gericht tegen Israëlische, maar ook tegen Amerikaanse (burger)doelen.
In zijn felle toespraak in Caïro op 17 januari leek Abbas voor de laatste optie te gaan. Zo schreeuwde hij dat ‘Jeruzalem alleen een vredespoort kan zijn als het de hoofdstad van Palestina is. Maar het is ook een poort voor oorlog, onveiligheid en instabiliteit, als het dat niet is. Trump moet kiezen.’
Maar dan heeft Abbas in Trump een kwaaie getroffen. Onmiddellijk na zijn haattoespraak kwamen er in Washington geruchten op gang dat Trump van plan is om Abbas af te zetten als voorzitter van de Palestijnse Autoriteit. Nu zijn fondsen opdrogen en hij ook de steun van invloedrijke Arabische staten kwijtraakt, kan de 82 jarige Abbas wellicht het beste voor optie nummer 4 kiezen: zelf terugtreden, met pensioen gaan, en de weg vrijmaken voor een jongere leider.
(1) DEBKA
(2) Breitbart
Uit: xandernieuws
De Palestijnse president Mahmoud Abbas heeft zich niet laten afschrikken door het besluit van de Amerikaanse president Donald Trump om de financiële hulp aan de speciale VN organisatie voor de Palestijnen (UNRWA) met meer dan $ 65 miljoen te halveren (2). Integendeel, hij wenste dat Trumps huis wordt verwoest, en stelt nu zelfs een ultimatum: of Jeruzalem wordt Palestijns, of het wordt oorlog.
Arabieren zijn Abbas zat, zelfs Europa begint te twijfelen.
De jarenlange tactiek van Abbas om te blijven weigeren te onderhandelen met Israël, tenzij eerst al zijn eisen worden ingewilligd, is de Palestijnse leider fataal geworden. Ja, hij krijgt van het grootste deel van de wereld nog steeds volop mondelinge steun, maar de een na de andere financiële bron begint op te drogen. Zelfs Qatar begint nu net als de Saudi’s en de Emiraten de miljardenstroom naar de Palestijnse kassen af te knijpen.
Zelfs het Trump-hatende Europa, waar de Palestijnen altijd als zielige knuffelmoslims worden behandeld die geen enkel kwaad kunnen doen, begint te twijfelen, al is dat ook ingegeven door het feit dat de belangrijkste Arabische klanten van de kwakkelende Europese economieën het Palestijnse gedram helemaal zat zijn, en zich bij Trump hebben aangesloten.
Twee staten, maar deels in Sinaï, zonder Jeruzalem.
Het door Abbas afgewezen plan bevat overigens de tweestatenoplossing zoals de internationale gemeenschap die al jaren voor ogen staat. Groot verschil met eerdere plannen is dat de zogenaamde ‘1967’ grenzen van tafel zijn. De basis van het toekomstige ‘Palestina’ ligt nog wel in het Israëlische Judea en Samaria, en natuurlijk op de Gazastrook, aangevuld met delen van de noordelijke Sinaï die nu in het bezit zijn van Egypte.
Het centrum van de toekomstige Palestijnse staat wordt echter naar het zuiden verplaatst, waardoor Jeruzalem niet meer relevant is als hoofdstad. Dat wordt mogelijk Ramallah, of Abu Dis, een dorp aan de rand van Jeruzalem, waar lang geleden, na één van de vele doodgebloede vredesinitiatieven, de Palestijnse overheids- en parlementaire gebouwen werden opgericht.
Het ‘Palestina’ zoals Abbas dat voor ogen stond, met (Oost) Jeruzalem als hoofdstad, komt er zoals het er nu uitziet dus niet, en zal sowieso geheel afhankelijk zijn van Egypte, Saudi Arabië en de VAE, landen die inmiddels nauwe economische en veiligheidsbanden met Israël hebben. (Mogelijk komt Oost Jeruzalem in verband met de Al-Aqsa moskee en het Rotskoepelgebouw op het Tempelplein nog wel onder gedeeld en/of internationaal bestuur.)
Abbas lijkt voor oorlog te kiezen.
De Palestijnse Autoriteit –de diplomatieke vermomming van Abbas’ terreurorganisatie Fatah, waar hij eveneens de leider van is- heeft nu drie opties over: 1) de deal alsnog accepteren; 2) constateren dat Abbas volledig heeft gefaald, en hem vervangen door een opvolger; 3) terugvallen op de terreuroorlog van wijlen Yasser Arafat, deze keer niet alleen gericht tegen Israëlische, maar ook tegen Amerikaanse (burger)doelen.
In zijn felle toespraak in Caïro op 17 januari leek Abbas voor de laatste optie te gaan. Zo schreeuwde hij dat ‘Jeruzalem alleen een vredespoort kan zijn als het de hoofdstad van Palestina is. Maar het is ook een poort voor oorlog, onveiligheid en instabiliteit, als het dat niet is. Trump moet kiezen.’
Maar dan heeft Abbas in Trump een kwaaie getroffen. Onmiddellijk na zijn haattoespraak kwamen er in Washington geruchten op gang dat Trump van plan is om Abbas af te zetten als voorzitter van de Palestijnse Autoriteit. Nu zijn fondsen opdrogen en hij ook de steun van invloedrijke Arabische staten kwijtraakt, kan de 82 jarige Abbas wellicht het beste voor optie nummer 4 kiezen: zelf terugtreden, met pensioen gaan, en de weg vrijmaken voor een jongere leider.
(1) DEBKA
(2) Breitbart
Uit: xandernieuws