Op 7 maart 2018 lazen we in de media dat de zgn. “redding van Europa begint met het stoppen van nepnieuws over het economisch herstel – dat is er niet’ en dat massa immigratie uit Afrika de druppel is die de emmer vol met economische ellende bij Italianen deed overlopen en dat naast de zwakkeren nu ook veel werkenden beginnen te merken dat het ‘herstel’ aan hun neus voorbij is gegaan, en komen in opstand en dat het lot van de EU niet afhangt van het slagen van de euro, maar van het welzijn van haar onderdanen.
ECB president Mario Draghi, een ‘totaal verwarde krankzinnige’ die ‘geen flauw benul heeft’ hoe hij de crisis moet oplossen of zelfs maar moet aanpakken. (Afbeelding: Getty Images (2)).
Financieel analist Jeffrey Snyder ziet in de overwinning van ‘populistische’ partijen in Italië een teken dat het eerste volk in Europa de jarenlange propaganda van politici –laten we het nepnieuws noemen- over de ‘crisis die voorbij is’ en de ‘economie die weer groeit’, niet meer pikt, simpelweg omdat veel te veel Italianen –maar net zo goed Fransen, Duitsers en Nederlanders- helemaal niets merken van dat ‘herstel’, en het eerder slechter dan beter met hen gaat. De crises in 2008 en de herhaling daarvan in 2011 zijn in het geheel niet opgelost; sterker nog: de euro(zone) bevindt zich in nog groter gevaar dan destijds, vooral dankzij een aantal totaal verkeerde keuzes die werden (en nog steeds worden) gemaakt.
Massa immigratie aanleiding voor opstand Italianen tegen elite.
Als je tegen verdere Europese integratie, tegen open grenzen, tegen massa immigratie in onze sociale zekerheid, tegen islamisering en tegen een EU-superstaat bent, dan ben je volgens de elite een fascistische xenofoob, een racist en soms zelfs een Nazi, zo constateert ook Snyder. Nadat een populistische opstand tegen deze linkspolitiek-correcte waanzin in Frankrijk, Nederland en Duitsland vooralsnog niet doorbrak, is dat nu wel in Italië gebeurd, waar zowel linkse als rechtse anti-establishment partijen ruimschoots de verkiezingen wonnen.
In een analyse op Bloomberg wordt erop gewezen dat het al 20 jaar slecht gaat in Italië, alleen het volk nu pas heeft gereageerd omdat het land wordt overspoeld met Afrikaanse migranten, die voor steeds meer problemen zorgen. Snyder denkt dat deze immigratiecrisis slechts de aanleiding is geweest, en de Italianen vooral ageren tegen het feit dat 10 jaar na de crisis verreweg de meesten van hen totaal niet geprofiteerd hebben van het ‘economische herstel’ zoals dat door zowel door de regering in Rome als de economen en eurocraten in Brussel wordt rondgebazuind.
Uiteindelijk gaan de velen die zijn achtergebleven, die –ook in Nederland- jaar op jaar hun lasten veel sneller zien stijgen dan hun inkomsten, in wier bestaan het tegendeel gebeurt van ‘herstel’, in opstand komen, zeker nu ook veel werkenden constateren dat zij in al die jaren amper vooruitgang hebben geboekt, en het net als de zwakkeren in de samenleving eveneens langzaam maar zeker steeds moeilijker krijgen.
‘Economen blijven totaal incompetente EU-technocratie verdedigen’.
Maar ‘economen hameren enkel op herstel,’ aldus Snyder. ‘Het maakt hen niet uit hoeveel bewijs er tegen is, ze zullen blijven beweren dat het er is, of benadrukken dat het morgen komt. Dit standpunt begint met een conclusie, en zoekt daar vervolgens ‘bewijs’ bij. De technocratie wordt ten koste van alles verdedigd, zelfs nu deze totaal incompetent is gebleken.’
Zo beloofde (ECB president) Mario Draghi in 2012 om ‘alles te doen wat nodig is’ om de euro te redden, en de Brusselse droom van politieke integratie naar een Superstaat overeind te houden. In plaats van hem te geloven hadden de Europeanen hem moeten horen voor wat hij was, namelijk een ‘totaal verwarde krankzinnige’, met zijn idiote vergelijking van de euro met een ‘hommel die niet zou moeten kunnen vliegen, maar het toch doet’, en we ‘na de crisis zullen weten wat er precies veranderd is in de atmosfeer, waarom mensen zich nu afvragen hoe het kwam dat die hommel toch kon vliegen.’
Snyder stelt dat Draghi net als zijn voorganger Jean-Claude Trichet geen flauw benul heeft wat er precies gebeurde in 2008, en later nogmaals in 2011. ‘Net als alle centrale banken probeerde hij een probleem op te lossen dat hij niet begrijpt. Het gevolg is dat er helemaal niets wordt opgelost.’ En de gewone man is daar terecht boos over, vindt de analist. Dat heeft helemaal niets te maken met de duistere geschiedenis van ons continent (WO-1 en WO-2).
De moderne economie en zijn economen ontberen ‘zelfs maar een beetje eerlijke zelfreflectie, voornamelijk omdat het meer een politieke kracht dan een wetenschappelijke is.’ Nergens ter wereld is dat duidelijker zichtbaar dan in de EU, waar zowel de politieke als financieel-economische elite maar niet lijkt te willen inzien dat het lot van Europa niet afhangt van het slagen van de euro, maar van het welzijn van zijn onderdanen.
‘Europa redden? Stop dan met schaamteloze nonsens over economisch herstel’.
De pro-euro elite vertelt en schrijft nu dat de Italianen een ‘irrationele’ of zelfs ‘gevaarlijke’ keus hebben gemaakt in het stemhokje, maar dat is enkel waar als je nog steeds denkt dat de euro inderdaad een ‘hommel’ in de ‘capabele handen’ van enkele ‘briljante’ technocraten is. De realiteit van 20 jaar economische en financiële problemen bewijst iets anders, namelijk dat ‘onze’ leiders fatale fout op fatale fout hebben gemaakt, waardoor zelfs de Italianen, die lange tijd overwegend heel positief over de EU dachten, zich nu massaal tegen Brussel en de traditioneel eurofiele partijen in Rome hebben gekeerd.
Snyder besluit dat de gewone Italianen, de Britten –de Nederlanders- en aan de overkant van de oceaan de Amerikanen zich tot nu buitengewoon hebben ingehouden, en de technocraten zeer lange tijd keer op keer het voordeel van de twijfel hebben gegeven hun dubieuze experimenten en hun falende beleid voort te zetten. De Italianen zijn nu als eersten wakker geworden voor de harde waarheid dat de politici en economen vrijwel niet één van hun beloften hebben waargemaakt, met uitzondering van het kleine elitaire clubje dat wèl profiteert van het zo geroemde ‘herstel’.
‘Tien jaar is een lange tijd als er helemaal niets wordt bereikt,’ besluit de analist. ‘Dat is werkelijk waar het om gaat. Zo eenvoudig is het. Willen ze Europa redden? Begin dan te stoppen met deze schaamteloos oneerlijke nonsens over economisch herstel.’
(1) Jeffrey Snyder / Alhambra Investment Partners via Zero Hedge
(2) Afbeelding: Getty Images (vrij voor redactioneel, niet commercieel gebruik)
Via: xandernieuws
Financieel analist Jeffrey Snyder ziet in de overwinning van ‘populistische’ partijen in Italië een teken dat het eerste volk in Europa de jarenlange propaganda van politici –laten we het nepnieuws noemen- over de ‘crisis die voorbij is’ en de ‘economie die weer groeit’, niet meer pikt, simpelweg omdat veel te veel Italianen –maar net zo goed Fransen, Duitsers en Nederlanders- helemaal niets merken van dat ‘herstel’, en het eerder slechter dan beter met hen gaat. De crises in 2008 en de herhaling daarvan in 2011 zijn in het geheel niet opgelost; sterker nog: de euro(zone) bevindt zich in nog groter gevaar dan destijds, vooral dankzij een aantal totaal verkeerde keuzes die werden (en nog steeds worden) gemaakt.
Massa immigratie aanleiding voor opstand Italianen tegen elite.
Als je tegen verdere Europese integratie, tegen open grenzen, tegen massa immigratie in onze sociale zekerheid, tegen islamisering en tegen een EU-superstaat bent, dan ben je volgens de elite een fascistische xenofoob, een racist en soms zelfs een Nazi, zo constateert ook Snyder. Nadat een populistische opstand tegen deze linkspolitiek-correcte waanzin in Frankrijk, Nederland en Duitsland vooralsnog niet doorbrak, is dat nu wel in Italië gebeurd, waar zowel linkse als rechtse anti-establishment partijen ruimschoots de verkiezingen wonnen.
In een analyse op Bloomberg wordt erop gewezen dat het al 20 jaar slecht gaat in Italië, alleen het volk nu pas heeft gereageerd omdat het land wordt overspoeld met Afrikaanse migranten, die voor steeds meer problemen zorgen. Snyder denkt dat deze immigratiecrisis slechts de aanleiding is geweest, en de Italianen vooral ageren tegen het feit dat 10 jaar na de crisis verreweg de meesten van hen totaal niet geprofiteerd hebben van het ‘economische herstel’ zoals dat door zowel door de regering in Rome als de economen en eurocraten in Brussel wordt rondgebazuind.
Uiteindelijk gaan de velen die zijn achtergebleven, die –ook in Nederland- jaar op jaar hun lasten veel sneller zien stijgen dan hun inkomsten, in wier bestaan het tegendeel gebeurt van ‘herstel’, in opstand komen, zeker nu ook veel werkenden constateren dat zij in al die jaren amper vooruitgang hebben geboekt, en het net als de zwakkeren in de samenleving eveneens langzaam maar zeker steeds moeilijker krijgen.
‘Economen blijven totaal incompetente EU-technocratie verdedigen’.
Maar ‘economen hameren enkel op herstel,’ aldus Snyder. ‘Het maakt hen niet uit hoeveel bewijs er tegen is, ze zullen blijven beweren dat het er is, of benadrukken dat het morgen komt. Dit standpunt begint met een conclusie, en zoekt daar vervolgens ‘bewijs’ bij. De technocratie wordt ten koste van alles verdedigd, zelfs nu deze totaal incompetent is gebleken.’
Zo beloofde (ECB president) Mario Draghi in 2012 om ‘alles te doen wat nodig is’ om de euro te redden, en de Brusselse droom van politieke integratie naar een Superstaat overeind te houden. In plaats van hem te geloven hadden de Europeanen hem moeten horen voor wat hij was, namelijk een ‘totaal verwarde krankzinnige’, met zijn idiote vergelijking van de euro met een ‘hommel die niet zou moeten kunnen vliegen, maar het toch doet’, en we ‘na de crisis zullen weten wat er precies veranderd is in de atmosfeer, waarom mensen zich nu afvragen hoe het kwam dat die hommel toch kon vliegen.’
Snyder stelt dat Draghi net als zijn voorganger Jean-Claude Trichet geen flauw benul heeft wat er precies gebeurde in 2008, en later nogmaals in 2011. ‘Net als alle centrale banken probeerde hij een probleem op te lossen dat hij niet begrijpt. Het gevolg is dat er helemaal niets wordt opgelost.’ En de gewone man is daar terecht boos over, vindt de analist. Dat heeft helemaal niets te maken met de duistere geschiedenis van ons continent (WO-1 en WO-2).
De moderne economie en zijn economen ontberen ‘zelfs maar een beetje eerlijke zelfreflectie, voornamelijk omdat het meer een politieke kracht dan een wetenschappelijke is.’ Nergens ter wereld is dat duidelijker zichtbaar dan in de EU, waar zowel de politieke als financieel-economische elite maar niet lijkt te willen inzien dat het lot van Europa niet afhangt van het slagen van de euro, maar van het welzijn van zijn onderdanen.
‘Europa redden? Stop dan met schaamteloze nonsens over economisch herstel’.
De pro-euro elite vertelt en schrijft nu dat de Italianen een ‘irrationele’ of zelfs ‘gevaarlijke’ keus hebben gemaakt in het stemhokje, maar dat is enkel waar als je nog steeds denkt dat de euro inderdaad een ‘hommel’ in de ‘capabele handen’ van enkele ‘briljante’ technocraten is. De realiteit van 20 jaar economische en financiële problemen bewijst iets anders, namelijk dat ‘onze’ leiders fatale fout op fatale fout hebben gemaakt, waardoor zelfs de Italianen, die lange tijd overwegend heel positief over de EU dachten, zich nu massaal tegen Brussel en de traditioneel eurofiele partijen in Rome hebben gekeerd.
Snyder besluit dat de gewone Italianen, de Britten –de Nederlanders- en aan de overkant van de oceaan de Amerikanen zich tot nu buitengewoon hebben ingehouden, en de technocraten zeer lange tijd keer op keer het voordeel van de twijfel hebben gegeven hun dubieuze experimenten en hun falende beleid voort te zetten. De Italianen zijn nu als eersten wakker geworden voor de harde waarheid dat de politici en economen vrijwel niet één van hun beloften hebben waargemaakt, met uitzondering van het kleine elitaire clubje dat wèl profiteert van het zo geroemde ‘herstel’.
‘Tien jaar is een lange tijd als er helemaal niets wordt bereikt,’ besluit de analist. ‘Dat is werkelijk waar het om gaat. Zo eenvoudig is het. Willen ze Europa redden? Begin dan te stoppen met deze schaamteloos oneerlijke nonsens over economisch herstel.’
(1) Jeffrey Snyder / Alhambra Investment Partners via Zero Hedge
(2) Afbeelding: Getty Images (vrij voor redactioneel, niet commercieel gebruik)
Via: xandernieuws