Op 9 april 2018 lazen we in de media dat het volgende voer voor populisme is: De rijkste 1% heeft straks twee derde van alle welvaart in bezit en dat de meeste lage- en midden inkomens verhoudingsgewijs minder welvaart zullen hebben dan hun ouders.
Ongelijkheid: ruim 70% van de mensheid bezit slechts 2,7% van alle welvaart. De miljonairs bezitten 45,9%.
In november vorig jaar constateerde de megabank Credit Suisse dat de rijkste 1% ter wereld voor het eerst in de geschiedenis meer dan de helft van alle welvaart bezit. Als deze trend zo doorgaat, dan is dat in 2030 gestegen naar (bijna) twee derde. De groeiende ongelijkheid tussen de elite en de rest, waardoor ook velen in het Westen hun besteedbare inkomen door almaar hogere lasten langzaam maar zeker zien dalen, zal voer zijn voor het door diezelfde elite verguisde ‘populisme’, of dat nu van rechter- of linkerzijde komt. De huidige politiek lijkt in ieder geval niet van plan om een einde te maken aan deze ongelijkheid, zeker niet in Nederland.
Rijken trokken door financiële crisis nog meer welvaart bij het volk weg.
In de jaren na het uitbreken van de financiële crisis is de kloof tussen rijk en arm paradoxaal genoeg in veel sneller tempo nog groter geworden. Paradoxaal, omdat het juist de financiële elite was die verantwoordelijk was voor deze crisis. Zij hebben die echter aangegrepen om nog meer rijkdom en macht naar zich toe te trekken, wat ten koste is gegaan van talloze burgers en zelfs hele volken.
Daarbij werd die elite flink geholpen door de overheden –met onder andere miljarden ‘bailouts’ van in problemen geraakte banken- en de centrale banken, die ongekende hoeveelheden goedkoop geld creëerden, wat bijna uitsluitend ten goede is gekomen van grootaandeelhouders en (beurs)speculanten.
Bij de start van dit millennium hadden de superrijken nog ‘maar’ 45,5% van alle welvaart. Na 2006 daalde dit tijdelijk naar 42,5%, om na –en dankzij- de financiële crisis verder te stijgen naar ruim 50%. Volgens de Britse The Guardian, die zich baseert op schattingen van het House of Commons, zal de elite in 2030 ongeveer 64% van alle welvaart bezitten, in dollars een stijging van $ 140 biljoen nu naar $ 305 biljoen.
‘Toekomst met permanente ongelijkheid desastreus’.
‘Als we geen stappen zetten om de regels van hoe onze economieën werken te veranderen, dan veroordelen we onszelf tot een toekomst die permanent ongelijk zal zijn,’ waarschuwde Liam Byrne, oud Labour minister en geesteskind van het onderzoek. ‘Dat is moreel fout en economisch desastreus, met het risico op een nieuwe explosie van instabiliteit, corruptie en armoede.’
Zelfs al zouden nu alle inkomens van de elite worden bevroren, dan nog zouden ze –letterlijk slapend- steeds rijker worden dankzij hun beleggingen en investeringen. ‘De laatste piek van inkomensongelijkheid was in 1913, een punt waar we bijna weer op beland zijn,’ zei Oxford professor Danny Dorling (1913, een jaar voor het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog). ‘Maar zelfs als we die ongelijk nu verminderen, zal deze nog één of twee decennia groter blijven worden.’
‘Snel nieuwe ideeën nodig’.
Het conservatieve Britse parlementslid George Freeman erkende dat de ongelijkheid tussen rijk en arm nog nooit zo groot is geweest, maar dat tegelijkertijd nog nooit zoveel mensen hun levenstandaard verhoogd hebben zien worden, en miljarden niet langer arm zijn. Toch erkende ook hij dat de buitengewone concentratie van welvaart bij zo’n klein clubje een grote uitdaging vormt, en ook in het rijke Westen inmiddels veel gewone mensen verhoudingsgewijs een minder hoge levensstandaard zullen hebben dan hun ouders.
‘Als het systeem van kapitalistische liberale democratieën in het Westen de grote test van globalisering doorstaat, en daarnaast ook de aanval van de radicale islam en de interne spanningen als gevolg van de bezuinigingen, hebben we snel nieuwe ideeën nodig om de mogelijkheden (voor de mensen) te vergroten, eigendom te delen, en voor filantropie.’
Overheid steeds meer gecontroleerd door elite.
Dat klinkt mooi, maar het valt gezien de ervaringen uit het verleden en heden niet te verwachten dat de superrijken bereid zijn om ook maar iets van hun enorme welvaart met de rest te delen. Uit de genoemde studie blijkt dan ook dat veel mensen denken dat deze rijke elite nog meer controle over de regeringen zal krijgen dan ze al hebben, en de corruptie bij de overheid daardoor juist verder zal toenemen. Dit zal de ‘populistische geest’ bepaald niet terug in de fles krijgen, waar veel politieke partijen nu zo hun best voor doen – integendeel.
Nederlanders beginnen af te rekenen met gevestigde orde.
Bijna nergens in Europa is de kloof tussen arm en rijk zo snel gegroeid als in Nederland. De meeste lage-, maar ook steeds meer midden inkomens zien jaar na jaar hun woon-, energie- en algemene levensonderhoud kosten (veel) sneller stijgen dan hun salaris of uitkering. Dat zorgde bij de verkiezingsuitslagen van de afgelopen jaren voor ongekend lage aantallen stemmen voor de traditionele partijen die dit allemaal mogelijk hebben gemaakt, en die dit, ondanks tal van beloften op beterschap, nog steeds in stand houden.
(1) Zero Hedge
Via: xandernieuws
In november vorig jaar constateerde de megabank Credit Suisse dat de rijkste 1% ter wereld voor het eerst in de geschiedenis meer dan de helft van alle welvaart bezit. Als deze trend zo doorgaat, dan is dat in 2030 gestegen naar (bijna) twee derde. De groeiende ongelijkheid tussen de elite en de rest, waardoor ook velen in het Westen hun besteedbare inkomen door almaar hogere lasten langzaam maar zeker zien dalen, zal voer zijn voor het door diezelfde elite verguisde ‘populisme’, of dat nu van rechter- of linkerzijde komt. De huidige politiek lijkt in ieder geval niet van plan om een einde te maken aan deze ongelijkheid, zeker niet in Nederland.
Rijken trokken door financiële crisis nog meer welvaart bij het volk weg.
In de jaren na het uitbreken van de financiële crisis is de kloof tussen rijk en arm paradoxaal genoeg in veel sneller tempo nog groter geworden. Paradoxaal, omdat het juist de financiële elite was die verantwoordelijk was voor deze crisis. Zij hebben die echter aangegrepen om nog meer rijkdom en macht naar zich toe te trekken, wat ten koste is gegaan van talloze burgers en zelfs hele volken.
Daarbij werd die elite flink geholpen door de overheden –met onder andere miljarden ‘bailouts’ van in problemen geraakte banken- en de centrale banken, die ongekende hoeveelheden goedkoop geld creëerden, wat bijna uitsluitend ten goede is gekomen van grootaandeelhouders en (beurs)speculanten.
Bij de start van dit millennium hadden de superrijken nog ‘maar’ 45,5% van alle welvaart. Na 2006 daalde dit tijdelijk naar 42,5%, om na –en dankzij- de financiële crisis verder te stijgen naar ruim 50%. Volgens de Britse The Guardian, die zich baseert op schattingen van het House of Commons, zal de elite in 2030 ongeveer 64% van alle welvaart bezitten, in dollars een stijging van $ 140 biljoen nu naar $ 305 biljoen.
‘Toekomst met permanente ongelijkheid desastreus’.
‘Als we geen stappen zetten om de regels van hoe onze economieën werken te veranderen, dan veroordelen we onszelf tot een toekomst die permanent ongelijk zal zijn,’ waarschuwde Liam Byrne, oud Labour minister en geesteskind van het onderzoek. ‘Dat is moreel fout en economisch desastreus, met het risico op een nieuwe explosie van instabiliteit, corruptie en armoede.’
Zelfs al zouden nu alle inkomens van de elite worden bevroren, dan nog zouden ze –letterlijk slapend- steeds rijker worden dankzij hun beleggingen en investeringen. ‘De laatste piek van inkomensongelijkheid was in 1913, een punt waar we bijna weer op beland zijn,’ zei Oxford professor Danny Dorling (1913, een jaar voor het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog). ‘Maar zelfs als we die ongelijk nu verminderen, zal deze nog één of twee decennia groter blijven worden.’
‘Snel nieuwe ideeën nodig’.
Het conservatieve Britse parlementslid George Freeman erkende dat de ongelijkheid tussen rijk en arm nog nooit zo groot is geweest, maar dat tegelijkertijd nog nooit zoveel mensen hun levenstandaard verhoogd hebben zien worden, en miljarden niet langer arm zijn. Toch erkende ook hij dat de buitengewone concentratie van welvaart bij zo’n klein clubje een grote uitdaging vormt, en ook in het rijke Westen inmiddels veel gewone mensen verhoudingsgewijs een minder hoge levensstandaard zullen hebben dan hun ouders.
‘Als het systeem van kapitalistische liberale democratieën in het Westen de grote test van globalisering doorstaat, en daarnaast ook de aanval van de radicale islam en de interne spanningen als gevolg van de bezuinigingen, hebben we snel nieuwe ideeën nodig om de mogelijkheden (voor de mensen) te vergroten, eigendom te delen, en voor filantropie.’
Overheid steeds meer gecontroleerd door elite.
Dat klinkt mooi, maar het valt gezien de ervaringen uit het verleden en heden niet te verwachten dat de superrijken bereid zijn om ook maar iets van hun enorme welvaart met de rest te delen. Uit de genoemde studie blijkt dan ook dat veel mensen denken dat deze rijke elite nog meer controle over de regeringen zal krijgen dan ze al hebben, en de corruptie bij de overheid daardoor juist verder zal toenemen. Dit zal de ‘populistische geest’ bepaald niet terug in de fles krijgen, waar veel politieke partijen nu zo hun best voor doen – integendeel.
Nederlanders beginnen af te rekenen met gevestigde orde.
Bijna nergens in Europa is de kloof tussen arm en rijk zo snel gegroeid als in Nederland. De meeste lage-, maar ook steeds meer midden inkomens zien jaar na jaar hun woon-, energie- en algemene levensonderhoud kosten (veel) sneller stijgen dan hun salaris of uitkering. Dat zorgde bij de verkiezingsuitslagen van de afgelopen jaren voor ongekend lage aantallen stemmen voor de traditionele partijen die dit allemaal mogelijk hebben gemaakt, en die dit, ondanks tal van beloften op beterschap, nog steeds in stand houden.
(1) Zero Hedge
Via: xandernieuws