Op 8 maart 2019 lazen we in de media dat Netanyahu een Syrië deal met Putin sluit en dreigt Iraanse olietankers te blokkeren en dat Israël en Rusland willen dat alle buitenlandse troepen uit Syrië verdwijnen en dat Putin Israël weer de vrije hand geeft om Iraanse doelen in Syrië aan te vallen.
Putin en Netanyahu schudden elkaar op 27 februari in Moskou weer de hand. (Afbeelding: Getty Images (4)).
Belangwekkende ontwikkelingen in het Midden Oosten die grotendeels aan de massamedia voorbij zijn gegaan: de Russische president Putin en de Israëlische premier Netanyahu zitten voor nu weer op één lijn wat Syrië betreft. Eind februari spraken ze tijdens een persoonlijk gesprek af dat ze Syrië naar de situatie van vóór de 8 jarige burgeroorlog willen terugbrengen. Twee dagen eerder was de Syrische president Assad feitelijk ontvoerd naar Teheran, waar opperleider Ayatollah Khamenei hem dwong zijn eisen voor een exclusieve Iraanse rol in Syrië in te willigen. Daarop gaf een boze Putin Israël weer de vrije hand om Iraanse doelen in Syrië aan te vallen. De Israëlische premier verklaarde deze week dat ook een marine blokkade van Iraanse olietankers wordt overwogen.
Op 25 februari werd Assad door hoogstpersoonlijk generaal Qassem Soleimani in een vliegtuig geduwd en naar Teheran gevlogen, waar hij van Khamenei te horen kreeg dat alleen Iraanse bedrijven alle opdrachten moeten krijgen voor de wederopbouw van Syrië. Assad leek geen andere keus te zien dan in te stemmen.
In Moskou kwamen Putin en Netanyahu vervolgens overeen om te streven naar het op termijn verdwijnen van alle buitenlandse troepen in Syrië, dus ook Iraanse, Turkse en Amerikaanse. Netanyahu brak daarmee met zijn eigen inlichtingendiensten, omdat die jarenlang hadden beweerd dat Assad de oorlog had verloren en snel zou verdwijnen, maar de realiteit keer op keer uitwees dat het tegendeel het geval was.
Putin boos op Khamenei.
Putins hernieuwde toenadering tot Israël was mede ingegeven door zijn boosheid over Iran, dat volledig buiten hem om Assad naar Teheran had ‘ontvoerd’ om van hem te eisen de Iraniërs volledig de vrije hand in Syrië te geven, zowel militair als bij de toekomstige wederopbouw van Syrië. Khamenei wil dat Assad daar alleen Iraanse bedrijven voor inschakelt, en de door de Arabische Golfstaten aangeboden financiële hulp afwijst. (3)
Als vergelding gaf de Russische president de Israëlische premier weer de vrije hand om Iraanse militaire doelen in Syrië te bombarderen. Nog maar twee maanden geleden was Israël juist gewaarschuwd te stoppen met deze aanvallen, omdat Rusland dan Syrië en Iran niet meer zou tegenhouden als die uit wraak de Joodse staat met raketten zouden willen bestoken. (2)
Weer een stap dichter bij lang verwachte oorlog.
In februari twitterde Netanyahu letterlijk te streven naar een internationale oorlog tegen Iran, een bericht dat hij na alle ophef snel weer verwijderde.
Het pad naar die al zo lang verwachte oorlog wordt door beide landen echter niet verlaten; Iran gaat onverminderd door met de militaire opbouw in Syrië en het steunen en bewapenen van Palestijnse terreurgroepen, en afgelopen woensdag verklaarde de Israëlische leider dat hij serieus overweegt om Iraanse olietankers te blokkeren. Omdat Israël maar een kleine marine heeft zal het daar waarschijnlijk de hulp van de VS bij nodig hebben, dat veel meer en grotere schepen kan inzetten. (1)
Zo snel kan de situatie in het Midden Oosten dus veranderen. Dat geldt natuurlijk ook voor de al even broze deal tussen Netanyahu en Putin. Nieuwe ‘facts on the ground’ (of op zee) zouden alles weer op zijn kop kunnen zetten. Zo staat Israël vlak voor nieuwe verkiezingen, en heeft Netanyahu nog steeds te maken met beschuldigingen en nu ook een aanklacht wegens corruptie.
(1) Zero Hedge
(2) DEBKA
(3) DEBKA
(4) Afbeelding:Getty Images (vrij voor redactioneel, niet commercieel gebruik)
Via: xandernieuws
Belangwekkende ontwikkelingen in het Midden Oosten die grotendeels aan de massamedia voorbij zijn gegaan: de Russische president Putin en de Israëlische premier Netanyahu zitten voor nu weer op één lijn wat Syrië betreft. Eind februari spraken ze tijdens een persoonlijk gesprek af dat ze Syrië naar de situatie van vóór de 8 jarige burgeroorlog willen terugbrengen. Twee dagen eerder was de Syrische president Assad feitelijk ontvoerd naar Teheran, waar opperleider Ayatollah Khamenei hem dwong zijn eisen voor een exclusieve Iraanse rol in Syrië in te willigen. Daarop gaf een boze Putin Israël weer de vrije hand om Iraanse doelen in Syrië aan te vallen. De Israëlische premier verklaarde deze week dat ook een marine blokkade van Iraanse olietankers wordt overwogen.
Op 25 februari werd Assad door hoogstpersoonlijk generaal Qassem Soleimani in een vliegtuig geduwd en naar Teheran gevlogen, waar hij van Khamenei te horen kreeg dat alleen Iraanse bedrijven alle opdrachten moeten krijgen voor de wederopbouw van Syrië. Assad leek geen andere keus te zien dan in te stemmen.
In Moskou kwamen Putin en Netanyahu vervolgens overeen om te streven naar het op termijn verdwijnen van alle buitenlandse troepen in Syrië, dus ook Iraanse, Turkse en Amerikaanse. Netanyahu brak daarmee met zijn eigen inlichtingendiensten, omdat die jarenlang hadden beweerd dat Assad de oorlog had verloren en snel zou verdwijnen, maar de realiteit keer op keer uitwees dat het tegendeel het geval was.
Putin boos op Khamenei.
Putins hernieuwde toenadering tot Israël was mede ingegeven door zijn boosheid over Iran, dat volledig buiten hem om Assad naar Teheran had ‘ontvoerd’ om van hem te eisen de Iraniërs volledig de vrije hand in Syrië te geven, zowel militair als bij de toekomstige wederopbouw van Syrië. Khamenei wil dat Assad daar alleen Iraanse bedrijven voor inschakelt, en de door de Arabische Golfstaten aangeboden financiële hulp afwijst. (3)
Als vergelding gaf de Russische president de Israëlische premier weer de vrije hand om Iraanse militaire doelen in Syrië te bombarderen. Nog maar twee maanden geleden was Israël juist gewaarschuwd te stoppen met deze aanvallen, omdat Rusland dan Syrië en Iran niet meer zou tegenhouden als die uit wraak de Joodse staat met raketten zouden willen bestoken. (2)
Weer een stap dichter bij lang verwachte oorlog.
In februari twitterde Netanyahu letterlijk te streven naar een internationale oorlog tegen Iran, een bericht dat hij na alle ophef snel weer verwijderde.
Het pad naar die al zo lang verwachte oorlog wordt door beide landen echter niet verlaten; Iran gaat onverminderd door met de militaire opbouw in Syrië en het steunen en bewapenen van Palestijnse terreurgroepen, en afgelopen woensdag verklaarde de Israëlische leider dat hij serieus overweegt om Iraanse olietankers te blokkeren. Omdat Israël maar een kleine marine heeft zal het daar waarschijnlijk de hulp van de VS bij nodig hebben, dat veel meer en grotere schepen kan inzetten. (1)
Zo snel kan de situatie in het Midden Oosten dus veranderen. Dat geldt natuurlijk ook voor de al even broze deal tussen Netanyahu en Putin. Nieuwe ‘facts on the ground’ (of op zee) zouden alles weer op zijn kop kunnen zetten. Zo staat Israël vlak voor nieuwe verkiezingen, en heeft Netanyahu nog steeds te maken met beschuldigingen en nu ook een aanklacht wegens corruptie.
(1) Zero Hedge
(2) DEBKA
(3) DEBKA
(4) Afbeelding:
Via: xandernieuws