Op 31 mei 2018 lazen we in de media dat Italië de hele EU in zijn val zullen meeslepen en dat ‘Brussel nog steeds niets van de werking van financiële markten’ begrijpt en dat de gezamenlijke staatsschulden van de eurozone de gehele Unie fataal zullen worden.
Afbeelding: Getty Images (2).
We besteden er opnieuw aandacht aan, omdat wij vinden dat de Italiaanse politieke (en financieel-economische) crisis zwaar onderbelicht wordt in de media. Wij kunnen alleen maar bedenken dat dit komt omdat deze crisis de hele eurozone en Europese Unie in zijn val kan meeslepen, ook al hoeft dat niet meteen volgende week te gebeuren. Analist Daniel Lacalle heeft een wat andere kijk op het ontstaan van de crisis; volgens hem komt het niet zozeer door de euro, maar door het al decennia gevolgde verkwistende beleid van de Italiaanse politiek. Lacalle: ‘De populistische coalitie heeft een ‘economisch’ programma gepresenteerd dat een bedreiging voor de EU vormt. Vergeleken daarbij was Griekenland een fluitje van een cent.’
‘Niet euro, maar Italië zelf schuldig’.
De enorme problemen van Italië zijn geheel de schuld van de Italianen zelf, stelt Lacalle. Het land heeft sinds het einde van WO-2 een ontelbaar aantal regeringen gehad, die echter allemaal gemeen hadden dat ze inefficiënte, logge staatsbedrijven met miljarden overeind hielden, ten koste van kleinere en nieuwe bedrijven, en daarmee ten koste van de concurrentiekracht en economische groei. Dit zorgde ervoor dat goed lopende bedrijven hun activiteiten deels of geheel naar het buitenland verplaatsten.
De Italiaanse banken werden gestimuleerd om enorme risico’s te nemen met leningen aan diep in de schulden gestoken (staats)bedrijven. Hierdoor hebben de Italiaanse banken nu met afstand de meeste slechte leningen op de balansen staan, en zijn daardoor feitelijk failliet.
Tel daarbij op de enorme bureaucratie en hoge belastingen (om nog maar niet te spreken van de traditionele corruptie), wat een rem is op de groei van bedrijven die wel concurrerend kunnen zijn en verder kunnen groeien. Gooi in deze mix de hoge eisen van de vakbonden, en je krijgt een giftige cocktail van een land dat stelselmatig veel teveel uitgeeft maar weigert te hervormen, en daarom gedoemd is op zeker moment totaal in te storten.
‘Populisten leven in sprookjesland’.
De M5S-Lega coalitie stelt nu dat de euro de schuld is van alle problemen van Italië. Volgens Lacalle had het land ook zonder de euro in exact dezelfde precaire situatie beland, alleen dan had de regering steeds de Italiaanse munt kunnen afwaarderen. Dat had de economie echter niet veel concurrerender gemaakt, maar de bevolking wel steeds armer.
De coalitie eist nu van Europa een schuldenkwijtschelding van maar liefst € 250 miljard. ‘Ze leven in sprookjesland’, is de conclusie van de Italiaanse financieel analist Gianluca Codagnone. In tegenstelling tot wat de Italianen denken, hebben de opeenvolgende regeringen in Rome nog geen cent bezuinigd. Het enige wat er is gebeurd is dat het begrotingsoverschot onder druk van Brussel (‘Duitsland’) is teruggeschroefd.
Lacalle: ‘Maar deze niet bestaande bezuinigingen hebben tot waanzin geleid. De populistische partijen gedragen zich als kinderen die worden gewaarschuwd als ze zich slecht gedragen, en zich vervolgens blijven misdragen omdat ze denken dat ze de volgende keer meer snoepjes krijgen.’
‘Italexit veroorzaakt vernietiging van de EU’.
Volgens Lacalle is het een misvatting dat uittreding uit de eurozone de pensioenen, salarissen en gezondheidszorg zal redden. ‘In de geschiedenis is er geen enkel aanwijsbaar geval van een (staats)bankroet waarbij er niet enorm werd bezuinigd, geen enkel aanwijsbaar geval waarbij er door middel van devaluatie niet enorm werd gesneden in de welvaartsstaat. Iedereen die denkt dat een exit een goed idee is, zou eens naar de geschiedenis moeten kijken.’
Een Italexit zal ook nog eens een domino effect veroorzaken, want ‘andere verkwistende staten zullen hetzelfde doen, waardoor de Europese Unie tijdens de volgende schuldencrisis zal worden vernietigd.’
De komende 6 tot 8 jaar moeten de grootste Italiaanse bedrijven een duizelingwekkende € 715 miljard aan leningen en schulden zien te (her)financieren. Een feitelijk (staats)bankroet zal de instorting van de sociale zekerheid, pensioenen, ambtenarensalarissen en spaargelden veroorzaken. Het omvallen van de banken zal de Italiaanse gezinnen en het bedrijfsleven vervolgens beroven van alle vormen van krediet, met enorme aantal faillissementen als gevolg.
Het behoeft geen uitleg dat hierdoor een ware volksopstand, mogelijk zelfs een revolutie of burgeroorlog, zal uitbreken.
Gezamenlijke staatsschulden = recept voor megacrisis.
De crisis in Italië wordt echter ook niet opgelost door wat Brussel wil, namelijk alle staatsschulden van de eurozone op één hoop gooien door het uitgeven van gezamenlijke staatsobligaties.
De eurocraten begrijpen nog steeds niet dat een ketting zo sterk is als zijn zwakste schakel, en eurobonds (of een vorm daarvan, nu wordt gesproken van ‘European Safe Bonds’) de Italiaanse (en Spaanse, et cetera) staatspapieren daarom niet sterker maken, maar de Duitse en Nederlandse juist zwakker.
‘Europa begrijpt amper iets van risico, financiële markten, en de realiteit’.
‘Dit toont aan hoe weinig Europa begrijpt van risico, de (financiële) markten, en de realiteit,’ waarschuwt Lacalle.
Hoe dat komt? Omdat in Brussel een clubje ongekozen bureaucraten zit met puur theoretische ‘kennis’ en een extreemlinkse ideologie. Zij geloven nog steeds in de communistische misvatting dat een overheid echt alles kan regelen en controleren, van vraag en aanbod tot en met de waarde van de munt, de schulden en de staatspapieren.
Door gezamenlijke banken- en staatsschulden zal de crisis zich juist als een olievlek over heel de eurozone verspreiden, en zal Italië iedereen in zijn val meesleuren. Van een ‘Griekenland’ achtige redding, die maar ternauwernood het instorten van de eurozone voorkwam, kan namelijk geen enkele sprake zijn. De Italiaanse economie en schuldenlast zijn namelijk zo’n 10 x groter en hoger dan de Griekse.
Deze enorme Brusselse blinde vlek voor de realiteit en daarmee ook voor het welzijn en de toekomst van alle Europeanen, zal ons werelddeel opnieuw in een dramatische crisis storten, met een beetje pech zelfs een crisis die erger zal zijn dan WO-2, waar we mogelijk nooit meer bovenop komen.
Snel ingrijpen geboden.
We besluiten opnieuw met de (valse?) hoop dat er in Europese regeringssteden nog ergens verstandige mensen rondlopen, met genoeg invloed om ervoor te zorgen deze fatale, letterlijke gedoemde Unie zo snel mogelijk een halt toe wordt geroepen, niet door er uit te treden (dat alleen in het uiterste en meest extreme geval, maar dan is het waarschijnlijk voor iedereen al te laat), maar deze weer terug te vormen tot het ooit succesvolle vrijwillige economisch samenwerkingsverband, de E.E.G.., en door de inmiddels al ver gevorderde plannen en stappen voor een Superstaat definitief door de papiervernietiger te halen.
(1) Dlacalle via Zero Hedge
(2) Afbeelding: Getty Images (vrij voor redactioneel, niet commercieel gebruik)
Via: xandernieuws
We besteden er opnieuw aandacht aan, omdat wij vinden dat de Italiaanse politieke (en financieel-economische) crisis zwaar onderbelicht wordt in de media. Wij kunnen alleen maar bedenken dat dit komt omdat deze crisis de hele eurozone en Europese Unie in zijn val kan meeslepen, ook al hoeft dat niet meteen volgende week te gebeuren. Analist Daniel Lacalle heeft een wat andere kijk op het ontstaan van de crisis; volgens hem komt het niet zozeer door de euro, maar door het al decennia gevolgde verkwistende beleid van de Italiaanse politiek. Lacalle: ‘De populistische coalitie heeft een ‘economisch’ programma gepresenteerd dat een bedreiging voor de EU vormt. Vergeleken daarbij was Griekenland een fluitje van een cent.’
‘Niet euro, maar Italië zelf schuldig’.
De enorme problemen van Italië zijn geheel de schuld van de Italianen zelf, stelt Lacalle. Het land heeft sinds het einde van WO-2 een ontelbaar aantal regeringen gehad, die echter allemaal gemeen hadden dat ze inefficiënte, logge staatsbedrijven met miljarden overeind hielden, ten koste van kleinere en nieuwe bedrijven, en daarmee ten koste van de concurrentiekracht en economische groei. Dit zorgde ervoor dat goed lopende bedrijven hun activiteiten deels of geheel naar het buitenland verplaatsten.
De Italiaanse banken werden gestimuleerd om enorme risico’s te nemen met leningen aan diep in de schulden gestoken (staats)bedrijven. Hierdoor hebben de Italiaanse banken nu met afstand de meeste slechte leningen op de balansen staan, en zijn daardoor feitelijk failliet.
Tel daarbij op de enorme bureaucratie en hoge belastingen (om nog maar niet te spreken van de traditionele corruptie), wat een rem is op de groei van bedrijven die wel concurrerend kunnen zijn en verder kunnen groeien. Gooi in deze mix de hoge eisen van de vakbonden, en je krijgt een giftige cocktail van een land dat stelselmatig veel teveel uitgeeft maar weigert te hervormen, en daarom gedoemd is op zeker moment totaal in te storten.
‘Populisten leven in sprookjesland’.
De M5S-Lega coalitie stelt nu dat de euro de schuld is van alle problemen van Italië. Volgens Lacalle had het land ook zonder de euro in exact dezelfde precaire situatie beland, alleen dan had de regering steeds de Italiaanse munt kunnen afwaarderen. Dat had de economie echter niet veel concurrerender gemaakt, maar de bevolking wel steeds armer.
De coalitie eist nu van Europa een schuldenkwijtschelding van maar liefst € 250 miljard. ‘Ze leven in sprookjesland’, is de conclusie van de Italiaanse financieel analist Gianluca Codagnone. In tegenstelling tot wat de Italianen denken, hebben de opeenvolgende regeringen in Rome nog geen cent bezuinigd. Het enige wat er is gebeurd is dat het begrotingsoverschot onder druk van Brussel (‘Duitsland’) is teruggeschroefd.
Lacalle: ‘Maar deze niet bestaande bezuinigingen hebben tot waanzin geleid. De populistische partijen gedragen zich als kinderen die worden gewaarschuwd als ze zich slecht gedragen, en zich vervolgens blijven misdragen omdat ze denken dat ze de volgende keer meer snoepjes krijgen.’
‘Italexit veroorzaakt vernietiging van de EU’.
Volgens Lacalle is het een misvatting dat uittreding uit de eurozone de pensioenen, salarissen en gezondheidszorg zal redden. ‘In de geschiedenis is er geen enkel aanwijsbaar geval van een (staats)bankroet waarbij er niet enorm werd bezuinigd, geen enkel aanwijsbaar geval waarbij er door middel van devaluatie niet enorm werd gesneden in de welvaartsstaat. Iedereen die denkt dat een exit een goed idee is, zou eens naar de geschiedenis moeten kijken.’
Een Italexit zal ook nog eens een domino effect veroorzaken, want ‘andere verkwistende staten zullen hetzelfde doen, waardoor de Europese Unie tijdens de volgende schuldencrisis zal worden vernietigd.’
De komende 6 tot 8 jaar moeten de grootste Italiaanse bedrijven een duizelingwekkende € 715 miljard aan leningen en schulden zien te (her)financieren. Een feitelijk (staats)bankroet zal de instorting van de sociale zekerheid, pensioenen, ambtenarensalarissen en spaargelden veroorzaken. Het omvallen van de banken zal de Italiaanse gezinnen en het bedrijfsleven vervolgens beroven van alle vormen van krediet, met enorme aantal faillissementen als gevolg.
Het behoeft geen uitleg dat hierdoor een ware volksopstand, mogelijk zelfs een revolutie of burgeroorlog, zal uitbreken.
Gezamenlijke staatsschulden = recept voor megacrisis.
De crisis in Italië wordt echter ook niet opgelost door wat Brussel wil, namelijk alle staatsschulden van de eurozone op één hoop gooien door het uitgeven van gezamenlijke staatsobligaties.
De eurocraten begrijpen nog steeds niet dat een ketting zo sterk is als zijn zwakste schakel, en eurobonds (of een vorm daarvan, nu wordt gesproken van ‘European Safe Bonds’) de Italiaanse (en Spaanse, et cetera) staatspapieren daarom niet sterker maken, maar de Duitse en Nederlandse juist zwakker.
‘Europa begrijpt amper iets van risico, financiële markten, en de realiteit’.
‘Dit toont aan hoe weinig Europa begrijpt van risico, de (financiële) markten, en de realiteit,’ waarschuwt Lacalle.
Hoe dat komt? Omdat in Brussel een clubje ongekozen bureaucraten zit met puur theoretische ‘kennis’ en een extreemlinkse ideologie. Zij geloven nog steeds in de communistische misvatting dat een overheid echt alles kan regelen en controleren, van vraag en aanbod tot en met de waarde van de munt, de schulden en de staatspapieren.
Door gezamenlijke banken- en staatsschulden zal de crisis zich juist als een olievlek over heel de eurozone verspreiden, en zal Italië iedereen in zijn val meesleuren. Van een ‘Griekenland’ achtige redding, die maar ternauwernood het instorten van de eurozone voorkwam, kan namelijk geen enkele sprake zijn. De Italiaanse economie en schuldenlast zijn namelijk zo’n 10 x groter en hoger dan de Griekse.
Deze enorme Brusselse blinde vlek voor de realiteit en daarmee ook voor het welzijn en de toekomst van alle Europeanen, zal ons werelddeel opnieuw in een dramatische crisis storten, met een beetje pech zelfs een crisis die erger zal zijn dan WO-2, waar we mogelijk nooit meer bovenop komen.
Snel ingrijpen geboden.
We besluiten opnieuw met de (valse?) hoop dat er in Europese regeringssteden nog ergens verstandige mensen rondlopen, met genoeg invloed om ervoor te zorgen deze fatale, letterlijke gedoemde Unie zo snel mogelijk een halt toe wordt geroepen, niet door er uit te treden (dat alleen in het uiterste en meest extreme geval, maar dan is het waarschijnlijk voor iedereen al te laat), maar deze weer terug te vormen tot het ooit succesvolle vrijwillige economisch samenwerkingsverband, de E.E.G.., en door de inmiddels al ver gevorderde plannen en stappen voor een Superstaat definitief door de papiervernietiger te halen.
(1) Dlacalle via Zero Hedge
(2) Afbeelding: Getty Images (vrij voor redactioneel, niet commercieel gebruik)
Via: xandernieuws